عرفه؛ روز رهایی از خرابه های نفس

گروه دین و مذهب روژآوا :: روز عرفه همان بزرگ روزی از اعیاد مسلمین جهان است، اگر چه به اسم عید نامیده نشده؛ عظمت آن ازین باب است که حق تعالی بندگان خویش را به عبادت و طاعت خود فراخوانده و سفره های جود، احسان و بخشش را به زیبایی برای ایشان گسترانیده است.
روایت شده که حضرت امام زین العابدین علیه السلام در روز عرفه صدای سائلی را که از مردم درخواست کمک می نمود را شنید، و به او فرمود: وای بر تو که در این روز از غیر خدا درخواست می کنی و حال آن که امید می رود در این روز برای بچه های در شکم که فضل خدا شامل آنها شود و سعادت مند گردند …»
پیامبر اکرم (ص):«خداوند در هیچ روزی به اندازه روز عرفه، بندگان خود را از آتش جهنم آزاد نمی‌کند».
به واقع، عرفات نام جایگاهی است که حاجیان در روز عرفه (نهم ذی الحجه) در آنجا توقف می کنند و به دعا و نیایش می‌پردازند و پس از برگزاری نماز ظهر و عصر به مکه مکرمه باز می‌گردند.
از سوی دیگر، از امام صادق(ع) سؤال شد: عرفات را چرا عرفات نامیده‌اند؟
حضرت فرمود: «جبرئیل، حضرت ابراهیم را روز عرفه به این مکان آورد، چون ظهر فرا رسید، جبرئیل گفت: ای ابراهیم! به گناه خود اعتراف کن و مناسکت را بیاموز! چون جبرئیل گفت اعتراف کن! این سرزمین عرفات نامیده شد».
عرفه، روز رهایی از خرابه های نفس و روز بستن پنجره دل بر  تاریکی گناه است؛ روزی که می توان قلب را به نور پیوند داده و با کرانه معبود آشتی…
عرفات، همان نقطه آغاز برای بندگی کردن و تعهد عشق ورزی به آستان سراسر رحمت حضرت دوست است که قدم نهادن در صحرایش، بهار وجود بندگی را شکوفا می‌کند.
امروز، عرفه است روزی که زمزمه‏‌های حسین(ع)، هستی را به شوق می‌آورد و جهان را سرمست این همه سرسپردگی می‌سازد.
پس در این روز سلام بر حسین(ع) و سلام بر اصحاب حسین(ع)…

زهرا مرادوند

انتهای پیام/ع